Στο δημοτικό παίζαμε το μπουραΐ - μπουραΐ. Δηλαδή,  την μακρυά γαϊδούρα που λένε. Άρχιζαν και καβαλούσε ένας απάνω στον άλλονα εκεί πέρα όπως ήτανε, και έλεγε ας πούμε: "μπουραΐ - μπουραΐ, στην αγάπης την αυλή, λεμονιά πορτοκαλιά, πόσα φύλλα στα κλαδιά;" και ο πρώτος που ανέβαινε απάνω, ο άλλος δεν έβλεπε από κάτω, απευθυνότανε ο καβαλάρης στον κάτω. Πόσα φύλλα στα κλαδιά; και έδειχνε βλέμμα. Και αν τα έβρισκε, έβλεπε ότι νικούσανε οι κάτω και έπρεπε να γίνει η αλλαγή αυτή. Βάρβαρο, βάρβαρο παιχνίδι...

​

Στον δυτικό τοίχο του ζαχαροπλαστείου "Μπον" σχεδιάσαμε δύο παιδιά, όπου το ένα πηδάει πάνω από το άλλο, σε ανάμνηση αυτού του παιχνιδιού.