ΝΗΣΙ - ΕΞΟΡΙΣΤΕΣ - ΔΡΑΣΗ
Παλιά το χωριό Τρίκερι βρισκόταν στο αφροκύκλωτο νησάκι του Παγασητικού κόλπου Παλαιά Τρίκερι, που στην αρχαιότητα, κατά μαρτυρία του γεωγράφου Στράβωνα, ονομαζόταν Κικύνηθος. Επειδή όμως το λυμαίνονταν οι πειρατές, οι κάτοικοι του νησιού αποφάσισαν να μετοικήσουν στην απέναντι στεριά. Ξεκίνησαν λοιπόν, κρατώντας τρία κεριά, ένα τρίκερο, κι έχτισαν το νέο χωριό εκεί που έλιωσαν τα κεριά. Αυτά λέει μια τοπική παράδοση. Ωστόσο, ο Άνθιμος Γαζής και ο Νικόλαος Πολίτης ετυμολογούν τη λέξη από τα τρία ακρωτήρια που ίστανται στο νησί σαν κέρα/κέρατα, ενώ ο Βαγγέλης Σκουβαράς από την κουτσοβλάχικη λέξη τρέτσερε/τρίκερε, που σημαίνει τον δίαυλο, το πέρασμα, το θαλασσινό κανάλι.
Από δημοσίευμα του τρικεριώτη φιλολόγου
Γιάννη Πατρίκου στις «Διαδρομές» της εφ. Η Θεσσαλία
Το στρατόπεδο στο Παλαιό Τρίκερι ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1947 προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως στρατόπεδο εξορίστων. Εκεί ένα συνεργείο του Μηχανικού εκφόρτωσε το υλικό για το στρατόπεδο και άρχισε να ανοίγει λάκκους και να μπήγει τους σιδηροπασάλους και στη συνέχεια να απλώνει αγκαθωτό σύρμα… Μόλις τελείωσε το στήσιμο του στρατοπέδου, το ξημέρωμα της επόμενης μέρας, ένα οπλιταγωγό του Πολεμικού Ναυτικού κατέπλευσε στον όρμο, έριξε τον καταπέλτη και αποβίβασε 500 κρατούμενους με τα μπαγκάζια τους. Τέτοιες αποστολές έγιναν αρκετές φορές. Στις 7 Δεκεμβρίου του 1947 έφτασε και το δικό μας οπλιταγωγό και αποβίβασε 99 Βολιώτες που είχαν συλληφθεί το βράδυ του Αγίου Νικολάου στον Βόλο. Οι περισσότεροι ήταν εξόριστοι που είχαν απολυθεί από την Ικαρία με τα μέτρα ειρηνεύσεως και μας μάντρωσαν ξανά στο νησί οι στρατιωτικές αρχές… Με τον συγκρατούμενό μου φτιάξαμε μια υποδειγματική σκηνή, στήνοντας με χαρτόνια από γάλα ΝΟΥΝΟΥ έναν τοίχο ύψους περίπου ενός μέτρου κι επάνω βάλαμε τη σκηνή σαν σκεπή, δημιουργώντας έτσι το σπίτι μας που θα μας φιλοξενούσε όσον καιρό θα μέναμε εκεί…
Αντώνης Κ. Πούλιος, Ένα παραμύθι, μια ζωή, 2008
Εδώ σε τούτο το νησί, το Τρίκερι, έζησαν από το 1948 ως το 1953 πέντε χιλιάδες γυναίκες πολιτικές εξόριστες. Προέρχονταν από το στρατόπεδο της Χίου, κρατούμενες, κατάδικες, υπόδικες και εκτοπισμένες. Πολλές μητέρες είχαν μαζί τα ανήλικα παιδιά τους. Ο καταυλισμός αποτελούνταν από σκηνές χτισμένες γύρω γύρω με πλιθιά, τριγύρω στο μοναστήρι του νησιού, την Κοίμηση της Θεοτόκου. Όπως γράφει η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη, που ήταν μία από τις εξόριστες, «ερχόμαστε στο νησί κάθε χρόνο για προσκύνημα, για να τιμήσουμε την ιστορία του τόπου μας, την ιστορία της καθεμιάς μας, τον σεβασμό στην Εθνική Αντίσταση, την αντίσταση στον ντόπιο και ξένο φασισμό».
Από δημοσίευμα του τρικεριώτη εκπαιδευτικού
Κώστα Πατρίκου στις «Διαδρομές» της εφ. Η Θεσσαλία
